შიში

დუშეთი, 2012 წელი:
მე შეყვარებული ვარ.
შეყვარებული ვარ შიშზე და მხოლოდ შიში მაგრძნობინებს მოწონება სიყვარულისგან გავარჩიო.
ის შუამავალია სურვილსა და სხვა დანარჩენს შორის, რომელსაც ვხედავ.
თითქოს თავი ისე დამძიმდა დომინოს პრინციპით ფეხები მოუკეცა.
შიში არ უყვართ, მაგრამ უანგარო მეგობარია, როგორც წინათგრძნობა შესაძლო მომავლის.
არის შიში დროის მიხედვით.
უცებ დამტყდარი შიში, რომელიც ნელმავალისგან იმით განსხვავდება, რომ მეორე ნაზად გეფერება, იმდენად ნაზად, რომ მისი არსებობა არეალურია.
უცებ დამტყდარი შიში კი გულში ვნებიანად გიკრავს და სხეულით უხამსად გეკოცნავება.
როგორც ფოთლები მიაჭკნება მიწას, მზე ცას ისე შეეხამება.
ისე იჭმუჭნება შიში სხეულში და ღრნის.
ყველა შიში სიკვდილის შიშის თესლიდანაა.
სიკვდილის წინა შიში მასთან შეხვედრისთვის გამზადებს.
ჰოდა, სიკვდილის იმედენად მეშინოდა, რომ მუშაობა მორგში დავიწყე.
დაიკმაყოფილა ჩემს სხეულზე თავისი ვნება, ქოშინით გაათავა და სიგარეტს მოუკიდა.
ჰოდა, საკუთარი თავის იმდენად მეშინოდა, თავზე საუბრებს ვუმატე.
ჰოდა, მიტოვების ისე მეშინოდა, ადამიანებს თავი შევაზიზღე, დამცირების მეშინოდა და თავი დავიმცირე.
შიში ახალი ცხოვრების საწყისია, იმდენად გათავებს, ახალშობილი ხარ.
ჰოდა, ცხოვრების იმდენად მეშინოდა, რომ ახალი ცხოვრება დავიწყე.
აი, ჰიჩკოკს იმდენად უნდოდა არ შეშინებოდა, რომ შიში გადაიღო:
თუ გინდა არაფრის გეშინოდეს, ყველაფრის უნდა გეშინოდესო.
და ახლა იმის მეშინია, რომ შიში წავიდეს.
და მე ვეღარ ვიგრძნო განსხვავება მოწონებასა და სიყვარულის შორის.
და მე იმდენად მეშინია, რომ წავა.

თბილისი, დღეს:
ყველა შიში ერთად ამიხდა.
თავისუფალ პატიმარს ვგავარ, რომელმაც აღარ იცის როგორ იცხოვროს.
– ავად ხარ. შეგიძლია თავი მოიკლა? მე – არა.