ჩემი შობის ხე

ისეთი ღარიბი ვარ, თავს მოვიკლავდი ხარჯი რომ არ იყოსო.
ჰოდა, თუ გაიგებდა, რომ ვინმე ჭირისუფალი იყო, მის ოჯახს დიდი ვალი ექნებაო და სამსახურში საცდელი ვადით მაინც იღებდა, ეს ორი სინონიმად ექცა.
წაიკითხა და დაიჯერა, რომ ზიზღი ცხოვრების გზამკვლელი იყო, უფრო ის იცოდა, რა არ უნდოდა, ვიდრე რა უნდოდა, – თუ ჯერ დაიჯერა და მერე წაიკითხა.
ერთი ჩვეულებრივი გოგო იყო, რომელიც თავს იმიტომ კი არ იკლავდა, რომ სიცოცხლე უყვარდა, არამედ იმიტომ, რომ სიკვდილი არ უყვარდა.
არც ვინმეს შორდებოდა, იმიტომ კი არა, რომ მათთან უნდოდა, იმიტომ რომ მათ გარეშე არ უნდოდა, ასე ბევრი მეგობარი დაუგროვდა, იმდენი, რომ ამ სიტყვამ შინაარსი დაკარგა.
მოკლედ, ერთი ჩვეულებრივი გოგო იყო, რომელსაც ჩვეულებრივ სახლში საინტერესო ხე ედგა, რომელიც სანამ არ დაზამთრდა, თოვლი არ მოვიდა, სანამ ქურასთან ფოთლები არ დაიწვა, მანამ არ გაყვავილდა.
დიახ, სწორედ შობის დღეს ხემ ყვავილები გამოიღო გოგონასთან, რომელსაც წლებია ნაძვის ხე არ დაუდგამს და საახალწლო ღამე არ გაუთენია.
ეს ხე მე მგავსო, – სოფლიდან ძალით წამოიღო, არ ატოვინებდნენ, მაინც არ მოუვლიო, და მაშინ როცა ყველაზე მეტხანს არ უვლიდა, ყვავილები დაისხა, – აი, ახლა მართლა მე მგავსო. მოდი ეს იყოსო ნაძვის ხე.

აი, ასეთია ჩემი ნაძვის ხე ჩემს ფანჯარასთან.