როცა ვიბადებოდი

დიდი დიღომი მართლა დიდი იქნება. გლდანზე დიდი, ფოთზე და გორზეც. ჯერ აქ პირველი და მეორე მიკრორაიონები შენდება, მალე მესამეშიც დაიწყება საცხოვრებელი კორპუსების დამონტაჟება. მესამე და მეოთხე მიკრორაიონებში მიწისქვეშა კომუნიკაციებს აწყობენ, – ჟურნალისტი ცდილობს მხატვრულად გადმოსცეს კომუნისტური ევოლუციის სცენა და სამშენებლო სტატიის წერას იწყებს ფრაზით: “ცრის”… გლდანისხევზე მეტად გავფართოვდებითო, ხეს რომ მოჭრი და მის ადვილზე სახლს ააშენებ, იმ ხეს უნდა ჯობდეს, თუ არა და, ხეს რას ერჩიო, – ბოლო დროინდელი ჰობია, შემთხვევითობის პრინციპით ავარჩიო თარიღი და იმ დროის ყველა პრესას გავეცნო. ამჯერად ვადგები ეროვნულ ბიბლიოთეკას და კატალოგში  ’87 წლის 7 ნოემბერს ვეძებ.
მსოფლიოში ცნობილმა ამერიკულმა კინოფირმა “კენონმა” შეისყიდაო “მონანიება” ყველა კონტინენტზე ჩვენების უფლებით. ამ დროისთვის კინოთეატრებში “ხარება და გოგია” გამოსულა, ფოტუჟურნალისტებისთვის კი გამოფენა მოეწყო. ის ცნობილი სახეები, ფოტოებით რომ გვახსოვს, სწორედ მაშინ, აი, ბალანჩივაძის, მამედოვის, დუმბაძის.
შავ–თეთრი გაზეთები წითელი პირველი გვერდით იბეჭდებოდა. რევოლუციიდან სამოცდამეათე წლისთავს აღნიშნავდნენ. სახელმწიფო პრემიები მიენიჭათ მშრომელებს. მილიციელები განსაკუთრებით აღნიშნავდნენ დღეს. დღე ორიენტაციის შემოწმების თარიღად გამოცხადებულიყო, რამდენად სწორი იყო რევოლუციის მიერ განვლილი გზა. თან ქართველ კლასიკოსებზე წუხდნენ, რომლებსაც არ მიეღოთ ევოლუცია. გაზეთები სისტემატიურად აღწერდნენ ურბანულ თუ სოფლის ცხოვრების წესებს. მკაცრ ფერებში ხატავდნენ ოჯახების არასტაბილურობას და  კეთილდღეობას, რითიც მნახველებს ანახებდნენ სულიერად გათიშული ოჯახის წევრებით დასახლებულ, ფორმალურად არსებული, შინაგანად დანგრეული ოჯახების კატასტროფულობას. არა მხოლოდ ოჯახის წევრებისთვის, ერისთვის. გამოაქვეყნეს ნახატი “დახვრეტა აგურის კედელთან”, სადაც გაუცხოების პრობლემა ჩანდა. იქვე რობერტ სტურუა საუბრობდა ახალ გახსნილ თეატრზე, რამაზ ჩხიკვაძის “მეფე ლირზე”. იდგა დედა ენის პრობლემა. იმ წუთებში სპორტული გადაცემა გადიოდა თურმე: “გოლი” ერქვა, ცოტა ხანში “ზღაპრის გუდა” დაიწყებოდა.
პატარა რომ ვიყავი