damn,

– გამოგიტყდები და შენდამი სიმპათია მაქვს, – მანქანა დაქოქა, მე კი მისი სახელის გახსენება დავიწყე. არ მახსოვდა, ამდენი ხნის განმავლობაში რომ ეთქვა. მგონი დათო ერქვა, მოფერებით სხვა სახელს ეძახდნენ, მაგრამ არ დამიმახსოვრებია. ამ ფრაზის გაგონებისას კი თითქოს დეჟავუ მქონდა, მგზავრობის დარჩენილი სცენარი წარმოვიდგინე.
– ქრისტიანი ხარ? – როცა შემატყო, რომ კითხვამ გამაკვირვა, დასძინა, – ვიცი, რომ სხვა რელიგია გაქვს, სახელი დამავიწყდა. ანუ ხარ?
– კი, შენ?
– მე კი, მაგრამ.. გეწყინა?
– არა.
– საქმე იმაშია, რომ ორ კვირაში პროგრამა სრულდება, მხოლოდ ორი გოგო დარჩება, არ მგონია, რომ შენ. მაგრამ თუ ჩემთან იქნები.. შეგვიძლია ვიმეგობროთ და დარჩე..
– სამართლიანი კონკურენცია მირჩევნია, – ისე გავაწყვეტინე, გაეღიმა, შემდეგ კი ცოლზე ვკითხე, – ვიცი, რომ გყავს.
– აქ რთულადაა საქმე.. ახლა.. გაცილებულია და.. ჩვენ.. – არც შეგირიგდება, იდეები მითამაშდება.
– ანუ ხვალ სამსახურში აღარ მოვიდე.
– აღარ.
– არ შეგიძლია გამათავისუფლო, მე კონტრაქტი მაქვს, მისი დარღვევა კი მხოლოდ 15 დღით ადრე შეიძლება. ქეთის ვეტყვი..
– ქეთი მაინც იმას გააკეთებს, რასაც ვეტყვი, დაგარეკინო?
ასე გასრულდა ამბავი.