თუ დაკვირვებიხართ, შენობების არქიტექტურა ისეა მოწყობილი, რომ ზამთარში ოთახები გაცილებით დიდია. ცდილობ საკუთარი კუნჭული შექმნა. ან შეიძლება ზაფხულობით კანია ფართო. მეტი ჰაერი რომ შევიდეს ფუღუროები იშლება და იწელება. მცივა.
ისე ცივა, საბნისგან კარავი შევქმენი. დიდხანს იწუწუნა, რომ ქარია, გამათბობელი აქამდეც უნდა ჩაგვერთო. ჩავეხუტე და ისე დაეძინა. ბავშვობაში რომ ვიწექით, ბალიშის ჩემს მხარეს გადმოწოლილიყო და ხმამაღლა სუნთქავდა. ხშირად დავცინოდი ცხვირზე კეხის გამო, თვითონ კი იმაზე, ცხვირი ზედმეტად გაქვს აპრეხილიო. ბოლოს შევთანხმდით, დიდურ თემებზე გვესაუბრა.
ავუხსენი, რომ ყველა და ერთმანეთის მეტოქეა. მე კი არასდროს მყოლია და, ეს რომ მეფიქრა. ის კი ამ დანაკლისს მინაზღაურებდა. მშობლებს უნდოდათ გვემეგობრა. ბავშვები კი არ მეგობრობენ მათთან, ვისაც მშობლები ურჩევენ. ჩვევაა ასეთი. ახლა კი ჩემს გვერდზე იწვა, მუცელი სიცივისგან დახორკლოდა და ვუთბობდი, მშობელივით ვზრუნავდი. მესმოდა, როგორ ჩხუბობდნენ მეზობლები ბავშვისთვის წამლის ფულის გამო, როგორ აკეთებდნენ რემონტს აბაზანაში და დაძინებას ვცდილობდი. ვათვალიერებდი სკამზე გადაკიდებულ კაბებს და შემოდგომის ფერებიან შარფს. ხვალ გიოსთან რომ წავალ, მომიხდება.
გიოს ყინულივით ცხელი ხელები ექნება და შარფს კისრიდან ნაკუწებად მომხსნის. ალბათ გამიჭირდება ეს პროცესი პრაქტიკულად ავხსნა. მეტიც, თავად არ მქონია ნებისყოფა დამეგლიჯა ტანსაცმელი ანუ ჩვენამდე მისასვლელი მანძილი. რამდენჯერმე ვცადე პერანგის ღილების აწყვეტით გახსნა, თავადაც მიკვირდა, როგორ გავბედე. ხოლო როცა დაიძინებდა, ათგზის დაფანტულ ღილებს იატაკიდან ვკრეფდი და უკანვე ვუკერებდი პერანგს. ერთხელ წამასწრო და თითების ბალიშები ათგზის დამიკოცნა.
კისერთან ფრჩხილებით მოვიდოდა და სასუნთ გზებს იოტისოდენა მიკარებებით იქამდე შეამჭიდროვებდა, სანამ მთელი ოთახის ჰაერს გადავყლაპავდი. იმ ოთახის, არქიტექტურა ისეა მოწყობილი, რომ ცხელი ტემპერატურისას, ჩემს ჯინაზე დაიწყებდა შემჭიდროვებას. ჯერ ლოგინის ზომას მიიღებდა, მერე კი ჩვენს ზომაზე დაიწყებდა კუმშვას. ბოლოს უნებურად გავაგრძელებდით ფორიაქს არ არსებული ჰაერის გამო. ჩვილი ბავშვივით ნაჭრის შემოჭიდვა რომ სიამოვნებს.
– ჩვენ არასდროს გვეყოლება ბავშვი, – შარშან ლამისაა ექსელში რომ ვითვლიდი თვიურამდე დღეებს, წელს ხელ და ორგანიზმ ჩაქნეული მოთხრობებს დავწერ. სულ ვამბობდი, ჩემი ჟანრის მოთხრობის დასაწერად საჭიროა ლექსიკონის ბისკვიტი და სიყვარული გემოვნებით. ცოტა ხანში ორგაზმზეც ჩავიქნიე ხელი. შეიძლება რუტინული ცხოვრების წესის ბრალია.
– რა იცი? – ეგონება, რომ ექიმთან ვიზიტის დროს უშვილობა გამომიწერეს და დაფლეთილ ნაჭრებს ჩემს მუცელზე შეაკოწიწებს. მე ჰალსტუხს ჩამოვკიდებ პერანგზე და ვეტყვი: ნიჭი მაქვს დროში მოგზაურობის. მას გადააქვს თემა და ამბობს: (მიყ)ვარ(და)ხარ. მიყ-ვარ-ს, აქ მარტო მე ვარ, უშენოდ.
– ბევრ ენაში ნიჭი და საჩუქარი სინონიმებია. იცი, მე ნიჭი მაქვს. იცი, ადამიანი, რომელიც წარსული ცხოვრებით ცხოვრობს, მაინც მომავალში ცხოვრობს. თურმე არ არსებობს სვლა უკან.
– მეოცნებე ადამიანი კი ცხოვრებას სულაც არ არის მოწყვეტილი, არამედ პარალელურ სამყაროშია დატვირთული?
– დროში გავიჭედე.
მე მართლა გავიჭედე დროში. არაჩვეულებრივი ნიჭი მაქვს დაბერების. იმის ნიჭი, რასაც შევეხო დავაბერო, იმიტომ, რომ შეუდარებელი ნიჭი მაქვს უკვდავი არ ვიყო. ნიჭი, ცხოვრების თავიდან გავლის. ვეტყვი:
– იმიტომ, რომ მინდა დაიმახსოვრო, ეს კონიაკი აღარ დალიო. პერანგს ღილები დავუკერე, ჩაიცვი. გახსოვს, რომ გაგიცანი, მეცნობიო მითხარი. მაგრამ სანამ გავიცნობდით, მანამდეც მითხარი. წლების წინ გნახე. დღევანდელ დღეს ვნება წავიდა, მე კი საათი გადავწიე უკან და მას მერე დროში დავდივარ. გხვდები მაშინ, როცა პირველად შეგხვდი და ცხოვრების სხვადასხვა ვარიანტს ვცდილობ. მაგრამ მაინც ამ დღეს მოვდივართ და ვნება მიგდის. ამ დღიდან ისევ პირველ შეხვედრას ვუბრუნდები და ცხოვრებას ხელახლა ვცდილობთ. გამოდის, შენი მომავალი იმაზე უკეთ ვიცი, ვიდრე საკუთარი წარსული იცი. დღეს ოთახიდან გახვალ, შენს ძმას ბრმანაწლავი ასტკივდება, ხვალ ბანკიდან სესხს გამოიტან, ზეგ სამსახურში ახალ პროექტს შემოგთავაზებენ.
დაო, მარტო რომ დავრჩები, დროის გადაწევა აღარ მომინდება. ნიჭზე საუბრით იქნებ ახლიდან დავაინტერესო. დაო, ის ვარ ჯერ დასასრულს რომ ხედავს და წერს, შემდეგ იქამდე მისასვლელ მანძილებს. დაო, გამათბობელი აქამდეც რომ ჩაგვერთო, პატარა ხანძარი გაჩნდებოდა. დაო, უკვდავება სივრცის შებოჭვას ნიშნავს.
Merz AnnA Blume 