მალინიანი ჩაი

– მიყვარხარ.
არა, შენ ავად ხარ და ბოდავ. გადატრიალდი, საბანი უკეთ მოგეკუჭება. მე შოკოლადის კუბიკებს ვამტვრევ. ჩაის უხდება. შენი საწოლი და იატაკი ჭრაჭუნობს ჩემი სიარულისას. ფოკუზით ჩემკენ მომართე ნერვები. კუთხეში გახვრეტილი ნერვები ვიგრძენი.
– მიყვარხარ.
აგრძელებდი ჩემს შეგრძნებას კუთხეში. მე ვერ ვამბობდი, რომ არ ვარსებობდი.
– პარკეტი ამტკიცებს შენს არსებობას.
დაკარგულები პარალელურ სამყაროებში. საათის ტრიალი ზღვარზე. ხანდახან, როცა ნაჭრაჭუნები კბილები მტკივა, მე ვიზრდები ტკივილით ძვლებში და მარტოსული ჩვრები კაპილარებით იწელება, სივრცეში დროზე და დროზე ცოტა ადრე.
– გილოცავ, ჩვენ სხეულები არ გვაქვს, ჩვენ ჩვრები გვაქვს კაპილარებით.
შენ ბოდავ.
– ღმერთო, რომელიც მოკვდი ან ღმერთო, რომელიც, – მერე ლოცვას წყვეტს და მეუბნები, – მოდი ვინ უფრო ატკენს სამყაროს.
მძიმედ სუნთქავდი. მერე თანდათან ხელებიც დამძიმდა. სუნთქვას მუჭებში იჭერდი და გრძნობდი, ღმერთიც ხმაურობდა.
– გაჩუმდით.
გაჩუმდით.
მერე ყურები მივადეთ საწოლებს, რომლებმაც დაიძინეს.
– შენი ლექსები დაუბეჭდიათ, – მეუბნებოდი სიზმარში და მხედავდი უწამო დროში.
უამინდო სივრცეში მოხვდი, უსხეულოდ რომ სული ასწიე და მე მექანიკურად საბანი მოგახვიე.
– გიყვარვარ?
ლოგინის ქვეშ შევძვერი და დავატეხეთ ისრები საათს.
უმატერიო შიშველი სულებით მივუსხედით როიალს, აყრილი კლავიშების გამო სიშიშვლეს გრძნობდა. არაესთეტიურია როიალის ჩონჩხი. არწასულზე ვბრუნდები და უკან ვხვდები, როგორ მეხება კაპილარებიანი ჩვარი ძვალზე.
– გიყვარვარ?
არ ვიცი თუ მოუხდა ჩაის შოკოლადის ნამტვრევები. ნელ-ნელა გამოგდის სითბო და ხვდები უსიცოცხლობასთან ერთად ვფერმკრთალდები.
– ჩვენ ლამაზი შვილები გვეყოლება და ეზოში გირჩებით ირბენენ. ჩემი მეს და მეს შვილი. მერე რა, რომ პარალელურ სამყაროში ხარ, კომპრომისზე წავალთ და ნეიტრალურ სამყაროში იცხოვრებენ, სამყარო რომ მთავრდება, იქ.
ვასრულებ საკუთარი თავის სიყვარულს, რადგან მის პარალელურ სამყაროში აღქმას. მივდივარ, რადგან სიხშირეს დაუწიე.

/2011/