”შენ რქები გაქვს, თუ არ დაგიკარგავს, ე.ი. გაქვს”.
ათიოდე წუთი ვისხედით და მოვასწარით, გვესაუბრა შიაცუს ხერხებზე, – იაპონური დაზელვის ხერხით მკურნალობის მეთოდებზე, – სხეულებზე წერტილები აღმოვიჩინეთ და აბსტრაქტულ თემებზე გადავედით.
მაგალითად, როგორ უნდა ილოცო გულით: მაჯიდან პულსი (ერთი-ორით) გაითვალო და ”მამაო ჩვენო” ისე ააყოლო.
იმაზე, რომ ცალმხრივობის ნებისმიერი გამოვლენა უსამართლობაა, თანაც მთელი არსითაა ნაკლული.
სიყვარული კი ერთგულებაა, როცა ორი გული იქცევა ერთ გულად და დაიბადება ერთგულება.
ერთგულება კი რაღაცით რელიგიურ რწმენას ჰგავს: როცა არ კითხულობ რისთვის და როდემდე უნდა უერთგულო.
მერე ის ცხრა ჩემს იქეთ გავუშვი და პარალელურად, გამორთული ტელეფონი ჩავრთე, კარლსონის პრინციპით დავიწყე ჩიჩქვნა: გასულ აბონენტთან დაკავშირება წუთში ერთხელ ვცადე, მერე ტელეფონი თავადაც დამიჯდა.
საიდუმლოს გაგიმხელთ, შეიძლება უჩემოდაც შეამჩნიეთ, – გზაში ვწერ. აი, როცა ტრანსპორტში ვზივარ ან თუ ვინმეს ველოდები და იგვიანებს. დროის დაკარგვა არ მიყვარს და მორიგ ნაწერებზე ვფიქრობ.
გზის სერიას გავაგრძელებ და დღეს გზა გავბზარე. ფეხი რომ დავდგი, ჩაიბრიცა და დედამიწას კიდევ ერთი ბზარი შევმატე, გუბემდე ათგზის დატოტვილი და გადავახტი.
მოქმედებამ ისე გამახალისა, – გადმოვახტი.
ახალი ფეხსაცმელი მაქვს.
აი, ისეთი, კაბინეტში ჩუმად რომ ვერ შეიპარები, მიწაზე დაბიჯებისას კი გგონია დედამიწას თხრი.
საკუთარ ნაბიჯებს ვერ ვცნობ, მგონია კენტავრს გავუცვალე სიმძიმე და ვნანობ: ”სანამ ვიყიდიდი, სიარულში უნდა გამომეცადა. ნეტა ჩაიბარებდნენ!”
უკვირთ, როგორი სუსტი ვარ და ჯარისკაცული სიარული ვიცი, მე კი ვფიქრობ: ყველამ ასეთი ფეხსაცმელი რომ იყიდოს, ზაფხულამდე დედამიწა მეტეორიტებად იქცევა.
შორიდან რა ლამაზი სამახსოვრო ფოტო გამოვიდოდა!
ნახევარი გზა წარსულს მივაბარე და სიარული მთვრალივით დავიწყე.
დაახლოებით ისე, სკაიპის სმაილი რომ ცეკვავს, – რიტმულად და ომახიანად.
საკუთარი სიფხიზლე რომ ვიგრძენი, ტირილისგან სუნთქვა გადამეკეტა და ჩემში ფემინურობა შევიძულე.
ოღონდ არ მეტირა, თავი ხალხს შევაფარე, ძველი ჩვევაა, ემოციები მიშრება მათთან.
თავი მიტინგის მონაწილედ აღვიქვი და ინდივიდუალური პრობლემები დავკარგე.
მიტინგი კი გასართობ ოთახს ჰგავს, ახლა არ ვიცი და ჩემს ბავშვობაში ზოოპარკში რომ იდგა, ჩაიხედავდი და იგივე იყავი, ოღონდ სხვადასხვა ფორმით.
მიტინგი ის არის, როცა იმას აკეთებ, რისი გაკეთებაც მარტო ყოფნისას თავში აზრადაც არ მოგივიდოდა.
ისევ ცხრა ჩემს იქით წავედი და ღიღინი დავიწყე, რომ აქეთ გორას წიხლს ვკრავდი, იქითას ძვრას ვუზამდი, და ცრემლები ისევ გადავაგორე.
ერთი სული მქონდა, ჩემში ის ქალური საწყისი ერთად გამენადგურა, აბაზანაში, გზაზე თუ ლოგინში აცრემლების მომენტები რომ ჰქონდა.
სქესის სუიციდი დამეშვა და ამით არც კაცური საწყისი გამეძლიერა. ალტერნატიული სხვა მომეხდინა ჩემში.
რამდენი ხანია დათრობამდე არ დამილევია.
შევიკრიბებოდით ჩვენ სამნი და კოცონთან ვუსმენდით ინგლისურ ჯოი დივიჟენს, ცეცხლზე გახურებულ ჭიქებში ვისკის ვასხამდით და შუბლს ერთმანეთის მხრებზე ვადებდით.
დაცლილ ჭიქებს შიშველ მუცელზე ვიდებდით და ვყვებოდით, რამდენ ონავრობას ვნანობდით.
შიგადაშიგ ამერიკაზე, როგორც დედამიწის მეორე მხარეზე, ვოცნებობდით, რომ იქ ერთი დღის კაბას მეორედ აღარ იცვამდნენ.
იქ ყველა იღიმებოდა, რადგან თეთრი კბილები ჰქონდათ და კოცონს ცეკვით წრეს ვარტყამდით.
ფიქრიც ცოდვაა. თუ გაიფიქრე ე.ი. დაუშვი. ჩვენ კი იმდენი ცხოვრება გვაქვს, რამდენიც ყველა შესაძლო ვარიანტი.
ამ ლოგიკით, რამდენიმე ჩემთაგანი ერთ-ერთი იმათგანია, ცხრა ზღვისა და მთის იქით რომ ცხოვრობს.
რამდენიმე ჩემთაგანს სქესი არა აქვს და აზრზე არ არის ცრემლი რა არის.
წავიკითხე, რომ ცრემლი ისეთ ნივთიერებას შეიცავს, უარყოფით ემოციებს რომ რეცხავს.
აღსანიშნია, რომ ხახვის დაჭრის დროს გამოყოფილ ცრემლში ეს ნივთიერება არ შეინიშნება.
შევნიშნე, რომ გადავახტი რამდენიმე შესახვევს და მანქანას. აღარ ჩავუკვეთე ჭიანჭველას მოხაზული მანძილი სახლიდან სამსახურამდე. აღარ დამეღალა ჭრილობიანი მუხლები სიარულისგან.
უბრალოდ ავდექი და ფრიიიი გავფრინდი სახლისკენ. ფრიიიი და შევფრინდი თვალებივით მჭიდროდ ჩარაზული ფანჯრიდან და ნამზეურ ლოგინში დავესვენე.
სახლში რომ შევედი, იმ დღეს დედა მხიარული დამხვდა. დღემდე საწოლის კიდესთან მიჯდება და ზღაპრებს მიყვება. მართლა.
მაგალითად, გუშინ ლეგენდა მომითხრო, რატომ დაერქვა ბაკურიანს ბაკურიანი, რომ ცხოვრობდა ვინმე ბაკური, კოვზებს თლიდა, ძმამ უთხრა: დიდი მე გამომითალეო, მერე სახლი აიშენეს, – რომ დაასრულა, თანდათან ჩამეძინა, ჩარაზული ფანჯარასავით მეხუჭებოდა თვალები.
ხოლო დედა იწყებდა ახალ თხრობას, ცხრა ზღვისა და მთის იქით რა ლამაზი სამეფო იყო.
დღეს ავტობუსი შემეშალა: 102-ს გავყევი 43-ის ნაცვლად. ალბათ რიცხვები მოხაზულობით გვანან.
ჰო, მე დაბნეული ვარ. კი ვიფიქრე, ამდენი ხალხი რატომ ამოვიდა, მაგრამ მერე გადავიფიქრე.
გზის ფული აღარ მქონდა, ფეხით დავბრუნდი და პოსტიც გამიგრძელდა.
მომავალ გზააბნევამდე 🙂
Merz AnnA Blume 