жизнь как в кино

მგონია, ავეჯით გადატვირთულ სახლში მხოლოდ სკამია.
ისეთი, ქანქარასავით მოძრაობა რომ შეუძლია.
მაგრამ მე გაშეშებული ვზივარ, წერტილის პოზა მიჭირავს და საგნებს დროის მანქანად ვიყენებ.
არაფერი დამიტოვა გასახსენებლად.
გამოგიგონე, რომ შემეყვარეო.
კალამი რომ გაგითავდება დიდხანს წერისგან მაინცდამაინც წერტილის დასმის დროს, იხტიბარს რომ არ იტეხ და მაინც არჭობ ფარფატა ქაღალდს, იქამდე სანამ არ გაიხევა, – ისე ვარ.
გავიხიე.
დაშალე და იბატონეს პრინციპი ჰქონდა.
ჯერ მეები გადამიმტერა, მერე იმეფა.
და ახლა გამოაცხადა: ქვეყნიდან მივდივარ.
ამბობს, რომ არაფერი შეიცვლება ან არ იცის.
არ ვიცი სივრცის მანქანა მქონდეს თუ დროის.
დავაპაუზო ერთ ადგილას და ვუყურო.
ახლა სამი ვარიანტი მაქვს:
ფილმებში რომაა, აეროპორტში ისე მივვარდე და ვთხოვო, რომ დარჩეს.
იქნებ ქარმაც ამიწეწოს თმა, დროს შენელების ეფექტი დაედოს და როცა ვაკოცებთ, მუსიკის ფონზე, ხალხმა ტაში დაგვიკრას.
ეს შემთხვევა, მაშინ გამოდგება, თუ მიზანზე მნიშვნელოვანი პროცესია.
ანუ უარს იტყვის.
მეორე ვარიანტიც მაქვს:
ტელეფონის ჯიხურიდან აეროპორტში დავრეკო და ვთქვა: მგზავრობა საშიშია, თვითმფრინავში ბომბია.
და ასე სამუდამოდ.
გაუმარჯოს “replay” ღილაკს.
მესამე ვარიანტიც მაქვს და ვიცი, დაშორებისას “მეს” შეგრძნებაა მძაფრი.
ლოზუნგიც გამოვიდა:
გინდათ თქვენი “მე” იგრძნოთ? დაშორდით სხვა ადამიანებს.
არ მინდა ლოდინი.
ხვალ ავდგები და ვეტყვი: რომ ვღალატობდი, თან დავცინოდი, რომ მისი მოფერებისას ისევ სხვაზე ვფიქრობდი.
მე თუ გამითავდა კალამი, წერტილს ის დასვამს.
жизнь как в кино.
დიდხანს ყურება თვალებს ტკენს.