ჯერ კიდევ მაშინ, როცა დედამიწა ხარზე იდგა, გვერდს თუ შეიცვლიდა, მიწისძვრა ან წყალდიდობა ხდებოდდა, კლდეზე მიჯაჭვულ ამირანს ნახევრად – კაცი, ნახევრად – ხარი გამოექომაგა. თავად გაეკრა კლდეზე მის ნაცვლად. საბერძნეთში რომ კენტავრისა და პრომეთეს ამბავია, ისე.
ყველა ქვეყანას თავისი წმინდა ცხოველი ჰყავს. მაგალითად, ინდოეთში ძროხის კულტია. ის გვაძლევს რძეს, ანუ დედა ცხოველია. მათი შვილები კი – ჩვენი ძუძუმტეები. ამიტომაც მის ხორცს არ ჭამენ.
ჩვენთან ასეთი წმინდა ცხოველი ხარი იყო, დროთა განმავლობაში ზღაპარი რომ შეთხზეს და წიქარა დაარქვეს. მეგობრის გამო სიცოცხლეს რომ წირავს. არ ვიცი თქვენამდე როგორ, მაგრამ ჩემამდე ბედნიერი დასასრულით მოვიდა: თაგვს გული აუჩუყდა და სული არ წაართვა. ანუ სუფთა დამოძღვრით.
როგორც ამბობენ, ამბის მოთხრობისას, იმაზე მეტი უნდა ვიცოდეთ, ვიდრე მისი თხრობის საშუალება გვაქვს. იმასაც ვამბობ, რომ ნებისმიერ ადამიანში ნებისმიერი თვისება დევს. ინდივიდუალიზმს კი გვაძლევს ის, თუ მათ რაში გამოვიყენებთ. გავიხსენე მეგობრების საუბრები ვის ან რის გამო შეეძლოთ თავის გაწირვა. ზოგმა არაფერი დაასახელა, ზოგმა – საყვარელი ხალხი, ზოგმა – კარიერა, ზოგმა– ნებისმიერი, მათთვის მთავარი თავგადასავალი იყო.
თუ წიქარას წარმოვიდგენთ, როგორც დასადგამ ობიექტს, ხოლო ცხოვრების ინტერესებს ჩავთვლით დიდი სახლის სხვადასხვა ოთახად, მთელი კვირაა, ისევე როგორც სხვა დღეებშიც, ვფიქრობ, რა ოთახშია ჩემი წიქარა. თუ წიქარა ობიექტია, რომელიც ყველაში დევს, მჟღავნდება მაშინ, როცა მიზნისთვის გვიწევს თავის გაწირვა.
ამ დღეებში, როგორც სხვა დღეებში, არჩევანი უნდა გამეკეთა: მე თუ სხვა. თავიდან მეს არჩევას ვფიქრობდი, მერე გადავწყვიტე, ბოლომდე მეცხოვრა. რადიკალი ვყოფილიყავი. მამცირებდნენ? ბოლომდე დავმცირებოდი. დამცინოდნენ? ბოლომდე დაეცინათ. აშკარად არ ვგავდი ადამიანს, რომელიც გრძნობის გამომჟღავნებას უფრთხოდა, მოსაბეზრებელს მხდისო და მიდიოდა. განადგურების შეგრძნებით ყველანაირ ეგოს ვაზიანდებდი. და ამ დღეებში, როგორც სხვა დღეებშიც, დასკვნა გავაკეთე: ეგოიზმის დათრგუნვაც ეგოიზმია, კეთილი ხარი წიქარა.
Merz AnnA Blume 