ჩემგან ღიმილის დანახვა უნდათ,
მე მებურცება თვალები და ვყეფ.
– მომეცით, თეთრი ხელსაწმენდები და ბოთლი არყით
საკუთარი პლასტმასის ჭიქით
ჩემი ბავშვობის თოჯინები უნდა დავათრო.
მე ისინი არა მაქვს მთელი.
დახლთან,
იატაკიდან რამდენიმე სანტიმეტრში ვაქანავებ ფეხებს სკამიდან
ვუჭახუნებ ჭიქას საფერფლეს.
– არ მოწიო, – მეუბნება მამა კვამლიდან
და მარტყამს კანზე მოზომილი განმეორებით.
ვეწევი.
მარტოსულია ჩემი მუცლის ბნელი ფუღურო
და როცა ვკოცნი პირველ შემხვედრს, ხვდება
მუცლის დასპირტულ სიცარიელეს.
Merz AnnA Blume 