სვანეთში ვიყავი. იქ ერთი ადგილი იყო. აქეთ-იქით მწვანე მთები და შუაში ერთი ლანდივით ღია ნისლისგან. ქვემოთ კი ჭუჭყისგან შავი, ან წვიმისგან და სისწრაფისგან შავი მდინარე. და სერი ქვები. თან ძალიან გოთიკური და იყო და თან მშვიდი. ის ადგილი წამით გავიარეთ. მანამდე ცუდად ვიყავი, დაჭიმული კანკალით და ეს რომ ვნახე, სხვანაირად ვიგრძენი თავი. დავცარიელდი, არა და თითქოს პირიქით, სიბნელეს უნდა დავეთრგუნე. უკვირდათ, ხასიათზე რატომ მოვედი. მე ვიცოდი, ჩემნაირი იყო ადგილი და ჩემნაირის პოვნით, დავმშვიდდი. ალბათ ადამიანებს გვაქვს მოთხოვნა მეს აღმოჩენით გაწმენდის. ეჭვიანობამ დამიკარგა ვნება. ერთი. ორი. სამი. ეს მე უკვე გავიარე, დავტრიალდი და იგივე ვარ. წრეზე ყველას ერთნაირად ვხვდები.
