გასხეულებამდე დარჩენილი უსასრულობა, წამებში გამოთვლილი უსასრულობა, დასრულებული უსასრულობა. დიახ, უსასრულობაც მთავრდება სადღაც ჰოროზონტთან თვალსაწიერში. ნანატრი სურვილი, სხვის შებერილ სანთლებთან ტორტში, რომ მიშვილებენ. გავჩნი და ვიცი, მე არასდროს მეყოლება შვილი.
მანამდე არსებობდა მინდორი, ღერძები და დედამიწები, მე – მათ შორის მოსეირნე არარსებობა, უანატომიურო არარსებობა. ღმერთმა რომ მიწას შთაბერა სული, მე ის სული ვარ, ოღონდ შთაუბერელი. მე კი არ მჯერა ღმერთის. საკუთარი არსებობის დასაჯერებლად გამოიგონეს, ქაოსის განსამარტად. ღმერთი – ეს ანგარიშია საკუთარი უსუსურობის.
ნორმალური ვარ ისტორიული ფონის გარეშე, რომელიც რამდენიმე ათასწლეულს მოიცავს. წუხელ ადამიანებმა საკუთარი არსებობა გამოიგონეს და დაიჯერეს. ეს მატრიცა სიღრმეში მაშინ შევიდა, როცა საკუთარი გრძნობები გამოიგონეს.
მე შევდივარ და გავდივარ კედლებში და სიმძიმე მემსუბუქება.
მე შევდივარ ადამიანებში, იმისთვის, რომ მეგონოს, რომ სხეული მაქვს. გავდივარ ადამიანებისგან, იმისთვის, რომ უძნელდებათ ჩემი ატანა. დიახ, ისინი კვდებიან. მე მათში მინდა, ისინი კვდებიან. კვდებიან სპეციალურად არსებული ხელსაწყოებით, საკუთარი სხეულის უსუსურობით ან ფსიქოლოგიურად. უყვართ მოფერების დროს დანახული იმედი და იმედში ჩასახული სასრული.
გამოიგონეს, რომ მშობიარობენ და მრავლდებიან. და აი, მეც ვჩნდები. საკუთარი გაჩენა მომელანდა. ათასწლეულები ველოდებოდი ჩემს არსებობას.
მე არ ვიცი ჩემი დაბადების დღე. იმ დროს ყურადღებას არ აქცევდნენ რიცხვებს. მოვიგონე, რომ ნოემბერია, ზამთრამდე ბოლო თვე. ბავშვობიდან დამრჩა ფოტოსურათები: ბებოსთან სკამზე, დედასთან სკამზე, ოჯახთან სკამზე. ფოტოზე არ ჩანს ჩემი ბაფთის ფერი. მაინტერესებს.
სამყარო ქრონოლოგიურად ფეთქდება. სიმშვიდემდე სოკოვანი ბოლის დანახვა რჩება. მოამზადე სანიშნე და ამ მომენტზე დაიმახსოვრე თეორია, სიმშვიდეზე რომ ვთქვი. არასტერეოტიპური სიბნელეა დღეს. ქაოსებში არც ისე ბნელა, უბრალოდ ბნელი ლაქებია. სიმშვიდეს არქიტექტურით ებრძვიან. არქიტექტურით იცავენ სიმშვიდეს. მე არასდროს მეყოლება შვილი.
Merz AnnA Blume 